You can call me ... Master..

Hello! Here we are again. In deze laaaaange blog willen we jullie graag weer wat meer vertellen over onze ervaringen op het gebied van gezondheidszorg. Want ja, ons Indiase leven bestaat niet alleen maar uit leuke vakantietripjes naar Nepal.

Vorige week hoorden we van de mogelijkheid om een driedaagse training over neonatal survival te volgen. We hebben hier allemaal mee te maken en daarom sprak ons dit wel erg aan! (stiekem deden de gratis koekjes en chai het 'm, maar dit kunnen we natuurlijk niet verantwoorden tegenover school).. De training bestond uit het leren reanimeren, beademen en intuberen van een baby. De eerste dag bestond vooral uit theorie met betrekking tot reanimatie van een baby. Dit was erg interessant want we wisten hier alle drie niet zo veel van af. We hebben verschillende algoritmes geleerd die we nooit meer kunnen vergeten.. zelfs al zouden we dat willen. One- and- two- and- three- and- breathe!! De tweede en derde dag bestonden uit zowel theorie als praktijk. Dat was erg fijn, want daardoor konden we de geleerde dingen gelijk toepassen. Op de derde dag was ook de diploma uitreiking. We hebben alle drie de toets gehaald en dus kregen we ook alle drie een diploma. En daar komt ook de naam van onze blog vandaan.. want wij zijn nu master trainers.. hoe cool is dat?!

Ohja, voor de mensen die het nog niet wisten.. we hebben vorige week zaterdag een echte Indiase bruiloft mee gemaakt. Zó anders dan in Nederland! Rond half 4 werden we verwacht in de chapel op de compound. Deze was echt super mooi versierd met ballonnen en linten. We zochten een lekker plekje en keken vol nieuwsgierigheid uit naar de bruid en bruidegom. Zoals de meeste van jullie nu wel weten is tijd hier erg strechable.. zelfs op een bruiloft. Een half uur later dan gepland kwamen de bruid en bruidegom aan. Eerst kwam de bruidegom binnen met zijn hele familie. Iedereen was gekleed in sari's met veel glitter en goud. Beetje overweldigend maar wel mooi. Daarna kwam de bruid en haar familie binnen en kon de dienst echt beginnen. We konden van de dienst welgeteld 7 woorden begrijpen, maar dit keer was dat geen probleem. Er was namelijk genoeg te zien! Aan het einde van de dienst ging het bruidspaar de akte tekenen. In Nederland hebben we over het algemeen netjes 4 getuigen, maar dat werkt hier een beetje anders. Er zijn ongeveer 10 mensen die moeten tekenen en dit vergt wat tijd, want van iedereen die tekent moet natuurlijk een goede foto gemaakt worden. En nee dat gebeurt niet door een fotograaf, maar door 15 familieleden die allemaal met hun mobiel staan te dringen. Bijzonder haha. Ondertussen werd er in de kerk rijst met glitters en andere meuk uitgedeeld en het was de bedoeling dat we dit over het bruidspaar heen moesten gooien. Dit vonden wij echter leuker dan het bruidspaar zelf. Hun gezichten stonden op onweer terwijl ze de kerk uitliepen. Oeps. Waarschijnlijk kwam dit ook wel een beetje door de persoon die aan het filmen was. Die scheen namelijk met een te grote bouwlamp op hun gezichten voor een mooiere teint.. Nou misschien dat je er een mooiere teint van krijgt, maar je ogen worden spontaan chinees. Geen succes dus!
We liepen allemaal achter het bruidspaar aan de kerk uit en gingen in een grote optocht naar het volleybal veld voor een cake ceremonie. Dit stelde echter niet heel veel voor. De taart werd aangesneden en daarna was er vrij weinig meer te beleven, we zijn daarom maar even terug gegaan naar het guesthouse. Toen we om 6u weer aankwamen op het volleybalveld was het feest in volle gang. Overal klonk gezellige muziek, waren mensen aan het dansen, werden cadeautjes overhandigd en kon je eten halen. Iedereen op de compound was uitgenodigd voor het diner, maar wel op een voorwaarde.. je moest met je vingers eten. Gelukkig was dit voor ons geen probleem en hebben we heerlijk genoten van Indiase curry met rijst. Heerlijk.

Na een weekje uitslapen, feestvieren en leren was het deze week weer tijd om lekker aan het werk te gaan op de afdeling. We hebben weer een hoop meegemaakt, dus ga even lekker zitten en geniet van onze verhalen

Aline
De labor ward bestaat uit twee gedeeltes, de pre- side en de active- side. Vrouwen die bijna gaan bevallen worden van de pre- side naar de active- side gebracht. De zwangeren bevallen op een hard bed met een zeil in een ruimte met tien bedden, geen pretje! Meestal worden de gordijnen tussen de bedden ook niet dicht gedaan, want er maar één verpleegkundige die al de bedden in de gaten moet houden. Tijdens de bevalling komen gerust verschillende mensen kijken hoe het er allemaal aan toe gaat. Gewoon helemaal geen privacy. Doordat alle vrouwen bij elkaar liggen is het niet mogelijk dat familie de vrouw komt versterken, best wel sneu. Wanneer de baby is geboren, wordt de baby aan de familie geshowd om daarna direct terug gebracht te worden naar de afdeling.
Mijn ervaringen tot nu toe? De afgelopen periode ben ik steeds meer geïntegreerd op de afdeling. Ik heb al één baby ter wereld geholpen, wat super bijzonder was! Collega's waren eerst nog wat afstandelijk, maar zij beginnen steeds meer te beseffen dat zij nog een hele tijd met mij te stellen hebben haha, dus nu leggen zij meer uit en beginnen zij vaker een praatje met mij! Dit is erg fijn! Gisteren ben ik samen met twee collega's wat buiten de poort van het ziekenhuis gaan eten. Ik hoor mijn ouders nu al zeggen: 'Had dat niet gedaan, straks wordt je ziek...neem dat risico nou niet.' Tja... ik heb het gedaan en ik voel mij nog steeds top! Daarnaast was deze activiteit goed voor een betere band met mijn collega's

Elske
Zoals de meeste van jullie al weten ben ik officieel overgeplaatst naar de ICU (intensive care unit). Ik heb genoten van mijn tijd op de medical ward, maar ik ben blij dat ik gewisseld ben. De ICU is een stuk kleiner en omdat er geen familie mag komen heb ik minder te maken met de taalbarrière. Mijn collega's op de ICU zijn ontzettend gezellig en ik voel me helemaal onderdeel van het team, kortom echt genieten dus. Ondanks al deze fijne dingen, maak ik ook wel een hoop nare dingen mee.
Afgelopen week was een heftige week, want er zijn meerdere patiënten in een dienst overleden. Een van die patiënten was een vrouw van middelbare leeftijd. Deze vrouw lag op de medical ward, maar omdat ze ademproblemen had werd ze overgeplaatst naar de ICU. Het plan was om deze vrouw zo snel mogelijk te intuberen en er moest ook een infuus geprikt worden omdat ze verschillende medicatie IV moest krijgen. We waren net klaar met het opzoeken van alle spullen, toen deze vrouw met veel haast de afdeling opgereden werd. We hielpen haar van de brancard af en mijn collega en ik sloten haar aan op de monitor. Ondertussen waren drie andere collega's opzoek naar een goed vat voor een infuuslijn en de arts maakte zich gereed om te gaan intuberen. Terwijl we zo druk waren zagen we op de monitor dat de hartslag van de vrouw steeds lager werd en toen we haar pols voelden konden we nauwelijks meer pulsaties voelen. De arts besloot dat mijn collega en ik moesten beginnen met chest compressions.. Het ging allemaal zo snel en ik besefte echt niet wat er allemaal gebeurde. Veel tijd om hier over na te denken had ik niet, want het was mijn beurt om chest compressions te geven. Ik heb op school wel geleerd hoe je iemand moet reanimeren, maar om het dan in het echt te doen is wel even wat anders. Na ongeveer 20 minuten van compressions , oplopende emoties en onmacht moesten we helaas constateren dat de vrouw overleden was.. Erg heftig om dit van zo dichtbij mee te maken.. zo'n situatie zet je wereld echt wel even op de kop.
Om dit soort heftige situaties te verwerken heb je elkaar echt nodig en ik ben dan ook echt dankbaar dat er ruimte genoeg is om zowel leuke als lastige dingen met elkaar te delen.

Arja
Net zoals Elske ben ik ook gewisseld van afdeling. Ik loop drie dagen in de week op de labor ward en twee dagen in de week op de neonatologie. De neonatologie bestaat uit drie ruimtes, level I, II en III. Op level I en II liggen baby’s die alleen even voor observatie komen en meestal al binnen een dag /paar dagen naar de moeder terug mogen. Op level III liggen baby’s die heel goed in de gaten gehouden moeten worden, want deze kindjes zijn vaak erg ziek. Veel van hen hebben een infuus, worden beademd en via een sonde gevoed. Ik wilde me graag meer verdiepen de totale zorg rondom een baby en dus heb ik deze compromis gemaakt. Tot nu toe bevalt het me heel erg goed.
We zijn hier nu ruim een maand en ondertussen ben ik al behoorlijk goed geworden in het prikken van een infuus.. maar dan wel bij volwassenen. Want die baby’s zijn echt zo klein, daar waag ik me voorlopig nog maar niet aan! Verder kan ik de skills die ik geleerd heb op de NeST training goed in de praktijk brengen. Erg leuk!

Waarschijnlijk heeft 90% van jullie het idee dat ik heel de dag baby’s loopt te knuffelen.. maar helaas .. dat is niet zo. Het is naast de nodige ontspanning ook hard werken. We checken de vitals, verschonen vieze luiers, voeden de baby’s met sonde en in de ochtend wassen we de kleine hummeltjes natuurlijk. Dat is een hele happening haha, want mijn collega’s maken er een wedstrijd van wie er als eerste klaar is. De druk om snel klaar te zijn wordt nog een tikkeltje opgevoerd door 300 nieuwsgierige familieleden die voor de deur staan te dringen. Hieronder zijn zo’n 80 ongeduldige moeders die, als we niet snel genoeg zijn, allemaal mastitis ontwikkelen. Twee keer per dag mogen zij namelijk hun kindje voeden, mits hun kindje natuurlijk gezond is. De baby’s uit level drie worden gevoed met gekolfde melk. De moeders van deze kindjes leveren hun melk in en de verpleging kiepert vervolgens alle ontvangen melk bij elkaar in een maatbeker.. Jammie! Het voeden van de baby’s is voor mij altijd even een mooie gelegenheid om even lekker met ze te knuffelen.

Nou tot zo ver weer onze woeste verhalen. Onze foto's spreken voor zich, dus check them out! We love to hear from you!

Een zonnige groet! Ghehe, succes met de storm en regen in Nederland ;)