Why?!...
Blijf op de hoogte en volg Arja
06 November 2016 | India, Raxaul
Who of you guys has a roommate who is as great as ours? I quote: ‘Girls, do you want to go to Pokhara for the weekend?’ .. Well Loraine , how about yes?!
Terwijl wij stonden te springen van enthousiasme was Loraine druk aan het vertellen welke dingen we allemaal moesten regelen en dat onze bus om 5u zou vertrekken. Toen we dat hoorden vielen we even een moment stil.. Het was al bijna 1 uur en we moesten nog pakken, visum regelen, langs immigration en naar Birgunj rijden.. De stilte duurde echter niet lang en we begonnen allemaal als een kip zonder kop rond te rennen en dingen te regelen. Terwijl we zo ongeorganiseerd rond liepen te waggelen riep Arja ineens: ‘Hé, Elske en Aline hebben jullie wel een extra pasfoto?’ Zij: ‘Nee why?’ Arja: ‘Ja hoe wil je anders een visum krijgen?’ Wij: ‘SHOOT!!’ Dat was inderdaad wel ff flink balen, maar geen nood Loraine weet overal raad mee! Als een malle gingen we opzoek naar iemand die ons mee kon nemen naar Raxaul market voor pasfoto’s. Een van de meiden die ook met ons mee zou gaan nam ons mee gelukkig mee. Een tochtje over het spoor, honderd starende mensen en een vuilnisbelt later waren Aline en Elske de trotse eigenaren van 12 pasfoto’s en kon onze reis echt beginnen.
Onze eerste stop was de Indian immigration office, waar we meer dan een uur hebben moeten wachten op 1 stempel. Tja Indian style zullen we het maar noemen.. Onze tweede stop was de Nepalese immigration office, waar we aanzienlijk minder lang hoefden te wachten. We hadden binnen een kwartier ons visum in hadden en eenmaal buiten gekomen moesten we wachten op de rest van ons reisgezelschap. We zouden hen om 4u ontmoeten, maar het was 4u en er was nog een spoortje van hen aan de horizon te onderscheiden. Vijftien oneindig lange minuten later kwamen ze dan eindelijk aankakken in een te kleine tuktuk. In India noemen we dit ‘stretchable time’ en we moeten de eerste Indiër nog ontmoeten die hier geen gebruik van maakt, haha. Nja goed, nadat we ons in de te kleine tuktuk hadden gepropt reden we naar de busstop in Birgunj. Onze bus zou om 5u vertrekken, maar op een of andere manier konden we niet meer met deze bus mee en moesten we die van 18.20 nemen. Zucht! Kan je je voorstellen dat we soms even helemaal klaar zijn met de Indiase cultuur? Alles gaat hier op z’n dooiegemakje en je bent nergens zeker van. Ook moeten er altijd honderd mensen meeluisteren en zich met je bemoeien als je iets wilt regelen. They really push everything to the limit! Noujaa, en door..
Om de tijd te doden zijn we maar uit eten gegaan en hebben we genoten van een heerlijk Nepalees gerechtje. Jammie! Om 18.30 kwam er een bus uit 19noach het terrein op rijden en er bekroop ons een onguur gevoel. Is dit werkelijk onze bus? vroeg Aline zich af. Hij valt bijna van ellende uit elkaar!! riep Elske. En Arja kon alleen maar met ogen vol ongeloof kijken en zich afvragen hoe deze bus het ooit 11u vol zou gaan houden. Omdat het werkelijk onze bus was en we geen andere optie hadden raapten we al onze moed bij elkaar en stapten we in. Om 19.00 vertrokken we eindelijk.. Althans dat dachten we. We reden nog geen 5 minuten toen de bus ineens stil stond. We hadden echt geen flauw idee wat er gebeurde en ondanks al onze verwoede pogingen iets te maken van het Hindische gebrabbel snapten we er niks van. Wachten en kijken naar allemaal rondrennende Indiase en Nepalese mannetjes was het enige wat we konden doen. Na 2u begon ons geduld toch wel echt wel een beetje op te raken en werden we lichtelijk chagrijnig. Just drive, you fool!! Het leek wel alsof ze onze agitatie konden ruiken, want nog geen 5 minuten later zat er beweging in de bus en begon onze busreis. We zullen jullie alle details van deze bizarre reis besparen want echt, het was niet cool! 20 blauwe plekken, stinkende adem, verkleumde lichaamsdelen, verkrampte benen en 11u van wel/niet slapen later kwamen we dan EIN- DE- LIJK aan in Pokhara. Daar hebben we de eerste beste taxichauffeur bij de keel gegrepen en vertelden we waar we heen wilden. Deze man heeft ons heel netjes afgeleverd bij ons hostel en nog geen 10 minuten later lagen we schoon en fris onder zeil, nog denkend aan de bizarre reis die we achter de rug hadden.
Ondanks de kleine cultuur breakdown die we hadden hebben we echt een enorm goede tijd gehad in Pokhara (Nepal). Pokhara is een echte toeristenstad en wij voelden ons dus ook voor het eerst sinds tijden niet meer DE bezienswaardigheid van de stad. Stiekem best wel fijn. We hebben erg genoten van de prachtige natuur en de rust. Zo anders dan in Raxaul waar auto’s, motors en fietsers 24/7 non stop rijden en geluid maken. Omdat we maar 48u in Pokhara te besteden hadden hebben we het maximale uit onze reis gehaald. We hebben lekker gevaren op het meer, de stad bekeken, een Himalaya sunrise gezien, geparaglided, uiteten geweest en gewinkeld. It was so nice! Helaas komt aan al het goede ook een einde en zo bevonden we ons voor we het wisten weer in de bumpy bus richting Raxaul. De reis terug was mogelijk nog erger dan de reis heen. Oh my, het was gewoon echt niet te doen! Een radio die 5000 decibellen te hard staat, Indiase mensen die brutaal op je tas gaan zitten, achterburen die non stop opzoek zijn naar kansen om aan je haar te plukken of in je nek te wrijven, mannen die onbeschaamd naar je lopen te staren.. Hoe dan? We waren alle drie ongelooflijk blij toen we eindelijk veilig in Birgunj aankwamen en we uit de bus konden. Even ademruimte. In Birgunj propten we ons weer in een te kleine tuktuk en die bracht ons naar de grens. We kwamen zonder kleerscheuren door de Nepalese immigration, maar again was het wachten weer op hun Indiase collega’s. Deze deden ook nog eens erg moeilijk en wilden ons eigenlijk niet het land in laten. Je kan van ons aannemen dat je wel even peentjes zweet als je dat hoort! Op zon bericht zit je echt niet te wachten. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en zitten we weer veilig binnen de poorten van het Duncan Hospital.
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben vinden we het leven in een andere cultuur niet altijd even makkelijk. Soms vraagt het echt veel van je om je elke keer weer opnieuw aan te passen aan de andere cultuur. Gelukkig voelen we ons echter wel steeds meer thuis hier in deze vreemde, maar ook wel inspirerende cultuur.
Dikke knuffel en kus voor jullie allemaal!
Ps. Don’t forget to check out our photo’s
Ps. In the next blog we will inform you more about our work in the hospital.
Terwijl wij stonden te springen van enthousiasme was Loraine druk aan het vertellen welke dingen we allemaal moesten regelen en dat onze bus om 5u zou vertrekken. Toen we dat hoorden vielen we even een moment stil.. Het was al bijna 1 uur en we moesten nog pakken, visum regelen, langs immigration en naar Birgunj rijden.. De stilte duurde echter niet lang en we begonnen allemaal als een kip zonder kop rond te rennen en dingen te regelen. Terwijl we zo ongeorganiseerd rond liepen te waggelen riep Arja ineens: ‘Hé, Elske en Aline hebben jullie wel een extra pasfoto?’ Zij: ‘Nee why?’ Arja: ‘Ja hoe wil je anders een visum krijgen?’ Wij: ‘SHOOT!!’ Dat was inderdaad wel ff flink balen, maar geen nood Loraine weet overal raad mee! Als een malle gingen we opzoek naar iemand die ons mee kon nemen naar Raxaul market voor pasfoto’s. Een van de meiden die ook met ons mee zou gaan nam ons mee gelukkig mee. Een tochtje over het spoor, honderd starende mensen en een vuilnisbelt later waren Aline en Elske de trotse eigenaren van 12 pasfoto’s en kon onze reis echt beginnen.
Onze eerste stop was de Indian immigration office, waar we meer dan een uur hebben moeten wachten op 1 stempel. Tja Indian style zullen we het maar noemen.. Onze tweede stop was de Nepalese immigration office, waar we aanzienlijk minder lang hoefden te wachten. We hadden binnen een kwartier ons visum in hadden en eenmaal buiten gekomen moesten we wachten op de rest van ons reisgezelschap. We zouden hen om 4u ontmoeten, maar het was 4u en er was nog een spoortje van hen aan de horizon te onderscheiden. Vijftien oneindig lange minuten later kwamen ze dan eindelijk aankakken in een te kleine tuktuk. In India noemen we dit ‘stretchable time’ en we moeten de eerste Indiër nog ontmoeten die hier geen gebruik van maakt, haha. Nja goed, nadat we ons in de te kleine tuktuk hadden gepropt reden we naar de busstop in Birgunj. Onze bus zou om 5u vertrekken, maar op een of andere manier konden we niet meer met deze bus mee en moesten we die van 18.20 nemen. Zucht! Kan je je voorstellen dat we soms even helemaal klaar zijn met de Indiase cultuur? Alles gaat hier op z’n dooiegemakje en je bent nergens zeker van. Ook moeten er altijd honderd mensen meeluisteren en zich met je bemoeien als je iets wilt regelen. They really push everything to the limit! Noujaa, en door..
Om de tijd te doden zijn we maar uit eten gegaan en hebben we genoten van een heerlijk Nepalees gerechtje. Jammie! Om 18.30 kwam er een bus uit 19noach het terrein op rijden en er bekroop ons een onguur gevoel. Is dit werkelijk onze bus? vroeg Aline zich af. Hij valt bijna van ellende uit elkaar!! riep Elske. En Arja kon alleen maar met ogen vol ongeloof kijken en zich afvragen hoe deze bus het ooit 11u vol zou gaan houden. Omdat het werkelijk onze bus was en we geen andere optie hadden raapten we al onze moed bij elkaar en stapten we in. Om 19.00 vertrokken we eindelijk.. Althans dat dachten we. We reden nog geen 5 minuten toen de bus ineens stil stond. We hadden echt geen flauw idee wat er gebeurde en ondanks al onze verwoede pogingen iets te maken van het Hindische gebrabbel snapten we er niks van. Wachten en kijken naar allemaal rondrennende Indiase en Nepalese mannetjes was het enige wat we konden doen. Na 2u begon ons geduld toch wel echt wel een beetje op te raken en werden we lichtelijk chagrijnig. Just drive, you fool!! Het leek wel alsof ze onze agitatie konden ruiken, want nog geen 5 minuten later zat er beweging in de bus en begon onze busreis. We zullen jullie alle details van deze bizarre reis besparen want echt, het was niet cool! 20 blauwe plekken, stinkende adem, verkleumde lichaamsdelen, verkrampte benen en 11u van wel/niet slapen later kwamen we dan EIN- DE- LIJK aan in Pokhara. Daar hebben we de eerste beste taxichauffeur bij de keel gegrepen en vertelden we waar we heen wilden. Deze man heeft ons heel netjes afgeleverd bij ons hostel en nog geen 10 minuten later lagen we schoon en fris onder zeil, nog denkend aan de bizarre reis die we achter de rug hadden.
Ondanks de kleine cultuur breakdown die we hadden hebben we echt een enorm goede tijd gehad in Pokhara (Nepal). Pokhara is een echte toeristenstad en wij voelden ons dus ook voor het eerst sinds tijden niet meer DE bezienswaardigheid van de stad. Stiekem best wel fijn. We hebben erg genoten van de prachtige natuur en de rust. Zo anders dan in Raxaul waar auto’s, motors en fietsers 24/7 non stop rijden en geluid maken. Omdat we maar 48u in Pokhara te besteden hadden hebben we het maximale uit onze reis gehaald. We hebben lekker gevaren op het meer, de stad bekeken, een Himalaya sunrise gezien, geparaglided, uiteten geweest en gewinkeld. It was so nice! Helaas komt aan al het goede ook een einde en zo bevonden we ons voor we het wisten weer in de bumpy bus richting Raxaul. De reis terug was mogelijk nog erger dan de reis heen. Oh my, het was gewoon echt niet te doen! Een radio die 5000 decibellen te hard staat, Indiase mensen die brutaal op je tas gaan zitten, achterburen die non stop opzoek zijn naar kansen om aan je haar te plukken of in je nek te wrijven, mannen die onbeschaamd naar je lopen te staren.. Hoe dan? We waren alle drie ongelooflijk blij toen we eindelijk veilig in Birgunj aankwamen en we uit de bus konden. Even ademruimte. In Birgunj propten we ons weer in een te kleine tuktuk en die bracht ons naar de grens. We kwamen zonder kleerscheuren door de Nepalese immigration, maar again was het wachten weer op hun Indiase collega’s. Deze deden ook nog eens erg moeilijk en wilden ons eigenlijk niet het land in laten. Je kan van ons aannemen dat je wel even peentjes zweet als je dat hoort! Op zon bericht zit je echt niet te wachten. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en zitten we weer veilig binnen de poorten van het Duncan Hospital.
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben vinden we het leven in een andere cultuur niet altijd even makkelijk. Soms vraagt het echt veel van je om je elke keer weer opnieuw aan te passen aan de andere cultuur. Gelukkig voelen we ons echter wel steeds meer thuis hier in deze vreemde, maar ook wel inspirerende cultuur.
Dikke knuffel en kus voor jullie allemaal!
Ps. Don’t forget to check out our photo’s
Ps. In the next blog we will inform you more about our work in the hospital.
-
06 November 2016 - 17:00
Maurits:
Leuk blog! Eindelijk informatie over hoe het in India is. -
09 November 2016 - 16:26
Breggien:
HOE DAN?! Haha, Elske ik hoor het je zo zeggen!
Wat een avonturen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
